ความอบอุ่นในจินตนาการของเจ้านกกระจอก OWL AND THE SPARROW

OWL AND THE SPARROW 

"ความอบอุ่นในจินตนาการของเจ้านกกระจอก"  

                                                                                                                                                                                (Vietnam,2007,Stephene Gauger )



บทวิจารณ์ และ วิเคราะห์

เจ้านกกระจอกน้อยผู้น่าสงสารนั่งมองท้องฟ้าตอนกลางคืนอย่างเดียวดาย เจ้านกกระจอกกำพร้าพ่อและแม่  เจ้าอยากที่จะบินไปให้ไกลกว่านี้ใช่หรือเปล่า  บินไปหาอิสรภาพและความสุขใจในทางข้างหน้า ถึงแม้จะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอะไรบ้าง มีภัยอันตรายหรือเปล่า   รู้เพียงแค่อยากที่จะบินไป

ผมเพิ่งจะได้มีโอกาสได้ดูหนังนอกกระแสเรื่องนี้  ที่ชื่อว่า OWL AND THE SPARROW ถ้าแปลเป็นภาษาไทยคือ นกฮูก และ นกกะจอก  เป็นหนังสัญชาติ เวียดนาม ครับ  ต้องบอกเลยว่ารู้สึกประทับใจมากเมื่อได้ดูจบ มันเป็นหนังที่ดีจริงๆ สมกับได้รับรางวัล มาครอง  ดูแล้วประทับใจอะไรหลายๆอย่าง ทั้งฉาก เรื่องราวต่างๆ

หนังเล่าเรื่องราวของ สาวน้อยอายุประมาณ 10 กว่าขวบกำพร้าพ่อและแม่ อาศัยอยู่กับลุงที่ชนบทแห่งหนึ่ง

ด้วยความที่เธอเป็นเด็ก และขาดความรักความเอาใจใส่จากคนรอบข้าง ลุงที่คอยแต่จะใช้งานเธอ ดุด่า ตลอด เธอจึงตัดสินใจหนีออกมาผจญภัยในเมืองใหญ่  โดยที่มาเจอ กับ ชายที่มีหน้าที่ดูแล สวนสัตว์ และ แอร์โฮสเตสสาว ทั้งสองคือ บุคคลแปลกแยก โดดเดี่ยวไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวเท่าไหร่                                                                              

หนัง เล่าถึงความเหงา ความโดดเดี่ยวผ่านตัวละครทั้งสาม  ได้อย่างน่าประทับใจ  OWL AND THE SPARROW จะว่าไปมันอาจจะไม่ใช่หนังที่ดูแล้วจะหม่นมากนัก มันยังมีมุมสว่างๆ เพื่อคลี่คลายอารมณ์คนดูอยู่ หลายฉากที่ทำให้ผมอมยิ้มไปกับ เนื้อเรื่อง                                                                                                                                  

หนังพูดในแง่ ภาพในจินตนาการของ เด็กสาวที่อยากที่จะมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อ มีแม่ ตัวละครทั้งสอง เป็นเหมือนตัวแทนความอบอุ่นเหล่านั้น  ซึ่งแท้จริงมันขัดแย้งกับโลกความเป็นจริงที่แสนจะโหดร้าย                                  

แต่อย่างไรก็ได้เรียนรู้ถึงความรัก ที่คุณอาจหาได้ยากในสังคม คนเมือง สังคมที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย                 

คุณอาจคิดว่าการที่สาวน้อยเข้าไปผจญชีวิตในเมืองใหญ่ มันยากนักที่จะเจอคนดีๆเหล่านี้  บางครั้งมันอาจเป็นเหมือนจุดเล็กๆ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ว่าสาวน้อยเธอโชคดี ที่เจอ คนที่เหงาและแปลกแยกเหมือนกับเธอ  ทำให้ชีวิตในเมือง                 เธอเหมือนจะมีความสุขมากกว่า ชีวิตในชนบท                                                                          

                                                                                    

ฉากที่ทำให้รู้สึกสงสารเด็กน้อยมากๆ คงหนีไม่พ้นฉากที่ลุงของเธอตามเธอกลับ แต่เธอหนีไม่ยอมกลับแล้วมากอดพี่แอร์โฮสเตสสาว                                                                                                                                        

ฉากที่ผมชอบสุดคงเป็นฉากตอนกลางคืน ที่ทั้งสามเดินอยู่ในสวนสนุก หลังจากกินอาหารกันเสร็จ มันเป็นภาพที่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก                                                                                                                                       

ตอนจบก็น่าประทับใจ แต่ผมไม่บอกว่าตอนจบเป็นแบบไหน เพียงแค่ผมอยากจะให้คุณไปหาหนังเรื่องนี้มาดูกันเอง เพราะมันเป็นหนังที่งดงามจริงๆครับ   

คะแนน  B+